Jezus heeft aan de mensen beloofd, dat Hij na Zijn dood de Trooster zou zenden, zodat zij niet als wezen achter zouden blijven. Zij zouden niet alleen zijn, verweesd, zonder vader en moeder, zonder iemand die voor hen zou zorgen. Nee, zegt Jezus, als Ik er straks niet meer zal zijn, dan zal HIJ er zijn, de Trooster, Die jullie in alles zal bijstaan, de GROTE BIJSTAND.

Juist op momenten dat we het niet meer zien zitten krijgen we soms steun uit een onverwachte hoek. We krijgen een inzicht, er gebeurd iets wat ons weer uitzicht geeft, of er komt iemand op ons pad, die ons weer de weg naar boven wijst.

Hebben wij de kerk nog nodig? Ogen, handen, voeten, wij kunnen toch niet zonder elkaar, en met elkaar zonder de Heer. Je bent er niet alleen met je ouders, je kinderen, goede buren en collega’s. Het leven zelf leert je, dat je ondanks al die lieve helpende begrijpende mensen toch voor de beslissingen in je leven en de verantwoordelijkheid voor je leven alleen staat, helemaal alleen voor die Ander, die jou het leven gegeven heeft: de Here God.

Door mijn handicap kan ik niet meer naar de kerk gaan, heel jammer. Maar ik put inspiratie en geestelijke verdieping uit al het moois, dat Nederland-2 mij biedt. Graag doe ik onderstaand hiervan verslag.
Het begon gisteren tegen negenen met “Het hoge woord voor de zondag”, dat dit keer kwam van schrijver Jan Siebelink.

Mijn vriendin Martie Genger stuurde mij een mooi gedicht:
De gelovige in mij.
“Ik heb de vaste grond gevonden…”
waarvan het psalmvers zegt.
Het troost zo onomwonden
“ja heus het komt terecht”.

Als er iemand is, die naar ons omziet, dan is dat toch God wel! Gelukkig maar! Leest u de hele psalm en u zult dat ontdekken. Ook daar is een mens, die zich door anderen in de steek gelaten voelt. In wat voor omstandigheden, dat weten we niet. Maar God heeft hem of haar er doorheen geholpen. Zijn nimmer aflatende troost was de dragende factor.

The Tree of Life is een film, waar heel veel over verteld kan worden. Met handvatten naar de huidige problematieken van geloof, milieu, autisme, huwelijksproblematiek en relatieproblemen, opvoeding, kinderen die elkaar pesten, machtsuitoefening en nog zo veel meer.

Jezus vraagt ons aan het begin van het nieuwe jaar: ‘Ga je MET MIJ mee? KOM OP, sámen gaan we verder, de toekomst tegemoet…’

Wij kunnen niet accepteren, dat veelal sterke en levenslustige mensen de dood worden ingedreven door een onstuitbare het leven verwoestende ziekte. Zeker, wanneer dit zulke goede lieve mensen treft. Maar Jezus benadert de dood van de andere kant, van het echte leven, het eeuwige leven!

Er was eens een man, genaamd George Thomas. Hij was dominee in een kleine stad in Engeland. Op Paasmorgen ging hij naar de kerk met een oude, roestige vogelkooi en zette deze op de preekstoel. Vele wenkbrauwen werden gefronst.
Dominee Thomas begon te vertellen….

Als wij Zijn lijden en sterven gedenken, zullen wij ook in eigen leven moed krijgen om te dragen en te dulden, ja, om in de bangste duisternis licht te zien, het licht van Pasen.

Je wilt je wel eens beteren gaan, je leven veranderen, maar je voelt je zo machteloos, zo alleen staan. “Ik wil wel” zeggen we dan. Maar heeft u ook wel eens gedacht aan “Wij willen wel en gaan samen aan het werk”? Je hoeft ’t niet alleen te doen: Hij staat naast ons en neemt ons bij de hand en leidt ons…

Het leven is kort, wie weet hoe kort nog maar. Laat dan uw God tot Zijn recht komen door er voor Hem te zijn, elke dag, elk uur, elke minuut. Denken aan de tijd, is denken aan Hem.

Het enige wat we echt kunnen doen is bidden: “Heer, blijf bij ons…”. Want veel zal er van het afgelopen jaar niet overblijven. Dat is immers de tragiek van ons leven, dat alles zo vergankelijk is. Zo heb je het opgebouwd, zo is het ook weer afgebroken. De dichter van Psalm 90 spreekt niet voor niets over het leven als “het vlees, dat is als gras, dat verdort”.

Zij die voorover liggend uit de rivier het water opslurpen, worden afgewezen. Gideon dacht vast, dat zij zo dorstig waren en daardoor alleen maar aan zich zelf zouden denken en de vijand rondom hen zouden vergeten. Maar zij, die met de hand het water opschepten en ondertussen loerend de vijand in de gaten hielden, worden aangenomen.

Dankbaar voor de spelende kinderen op de straat en de speelplaats, en voor de najaarszon, spelend tussen de bomen en de huizen.

Hoe zou die Naam van God eigenlijk zijn? Mensen zijn daar wel eens benieuwd naar: “Hoe zou God eigenlijk heten?” Alle mensen, en zelfs dieren, hebben een naam. Dan moet God toch ook wel een naam hebben?

Samen eten en samen bidden. Dat schept een geweldige band. Dat deed Christus ook met de zijnen, toen zij het laatste avondmaal hielden en toen hij ze opnieuw ontmoette na de opstanding. Samen eten en samen bidden, een prima begin!

Toen ik als geestelijk verzorger in Zeeland eens les gaf aan ziekenverplegers over euthanasie, zei ik in m’n enthousiasme; “dat het toch erg is dat oude mensen door sondevoeding in leven gehouden werden, terwijl ze duidelijk aangaven door eten te weigeren dat ze dood wilden gaan…” Toen stond een jonge leerlinge op en antwoordde: “Maar dominee toch, hoe kunt u dat nou zeggen? Ik heb het wel meegemaakt, dat diezelfde mevrouw enkele maanden later weer in onze tuin rond liep, genietend van het leven, van elke dag die God haar nog gegeven had!”

Ach, het gebed en de kerkdienst gaan nog wel door, hoewel…velen doen er niet meer aan. Het geloof is vaak als een nachtkaars, die bijna is opgebrand, net als bij Zacharias. Het leven is dikwijls ook zo hard, dat je alle geloof en hoop zou verliezen. Natuurlijk, je gaat nog wel Kerstfeest vieren, gewoonte getrouw, net als Zacharias zijn dienst vervult in de tempel. Maar of het iets aan je leven veranderen zal?

De kleine jongen durfde niet verder naar boven, alleen de trap op, omdat het donker werd en de pannen rammelden op het dak. Hij durfde ook niet naar beneden, omdat hij zijn opdracht niet had vervuld. Moeder zei: nu hebben we dat mooie verhaal uit de bijbel gelezen, je hoeft niet bang te zijn, God is overal! De kleine jongen zei: dat weet ik ook wel, maar ik had toch liever, dat Hij mij een handje gaf!

“Gods vriend’lijk aangezicht”, kun je daarvan wel spreken?
Zo vriendelijk komt God dikwijls niet bij ons over, getuige alle ellende in de wereld en ook bij ons zelf. Waar blijft Gods vriend’lijk aangezicht? Toch is het goed te weten en te bedenken, dat God een aangezicht heeft.

Ergens diep in een door de mens onbetreden woud, stond een boom. Een prachtige boom van wel vijfhonderd jaar oud. Het heeft geen zin zijn uiterlijk te beschrijven want er was daar niemand die dat kon. Zijn leven was qua geboorte gedoemd om op een plaats te leven en te sterven.

Overal heerst onzekerheid en onrust. Maar God doet Petrus veilig wonen. Alles, ook dat uitzicht op zijn bittere lot, alles heeft hij in Gods hand gelegd. Dat mogen, ja, dat moeten ook wij doen! Want God waakt ook over ons. Wij mogen gerust slapen.

“Hebt uw vijanden lief, doet wel degenen, die u haten!” Hoe kun je nou “vijanden” lief krijgen? Jezus zegt: door ze wèl te doen! Laat u van de goede kant zien. Zet uw beste beentje vóór! Zó kan er weer een betere verstandhouding gaan ontstaan. U zult daar een goed gevoel bij krijgen. Elkaar weldoen werkt altijd naar twee kanten: naar de kant van de ontvanger en naar de kant van de schenker.

De dichter is zich ook bewust van zijn onzekere toestand: “Ziel, wat zijt gij onrustig in mij?” Zo wendt hij zich tot God, Die zijn enige toevlucht is. Hij pakt de citer en zingt een lied tot God.

Hij komt om u, Hij komt tot u, vandaag en morgen en al de dagen van uw leven. Als er iets van de toch zo onzekere tijd en toekomst van ons kleine mensjes gezegd kan worden, dan is het toch wel dit: dat Hij komt, om ons komt en op ons toekomt!

Het is de Geest, Die u en mij opwekt uit de dood, het sterfelijke bestaan. Wat hebben we die Geest nodig! Geest maakt ten dode opgeschreven mensen tot kinderen van God! Deze Geest van God wil voor ons mensen een troost zijn, een Bijstand. “De Geest helpt ons in onze zwakheid; wij weten immers niet wat we in ons gebed tegen God moeten zeggen, maar de Geest zelf pleit voor ons met woordloze zuchten.”

“Ik leer en onderwijs u aangaande de weg, die gij moet gaan; Ik raad u; Mijn oog is op u!” (vers 8). Deze woorden krijgen de diepste betekenis, wanneer wij daarbij aan de Heer zelf denken. Wanneer we de woorden uit Gods mond horen, dan gaan ze nog veel sterker spreken dan wanneer het alleen woorden zijn uit de mond van de dichter, zelfs al zou deze koning David zelf geweest zijn.

Van veel belang is het leren van die dubbele gebedsconcentratie: op God èn de ander. Dat vraagt om de weg van het innerlijk gebed, het altijd durende gebed, het beseffen van de inwoning van de Heilige Geest, die altijd in je bidt. Dan kun je biddend luisteren en luisterend bidden. Als je het innerlijk gebed hebt geleerd, dan leidt dat niet af om met volle aandacht naar de ander te luisteren.

Ook ik mag bidden,

vragen steeds weer:

mag ik Uw kind zijn?
Zorg voor mij, Heer!

Eerst had God aan Petrus gevraagd: Hebt gij mij lief? En dat tot drie keer toe. Petrus had het daar moeilijk mee. “Gij weet dat ik U liefheb!” De Heer geeft hem dan een opdracht: “Weid Mijn lammeren, hoed mijn schapen”. Zo krijgt Petrus een nieuw leven! Volgen is in Jezus’ voetstappen gaan staan, doen wat Hij deed, maar ook ondergaan wat Hij moest ondergaan. Volgen van Jezus is inclusief lijden, onrecht verdragen, de dood ondergaan. Dat had je niet gedacht hé Petrus?

Pasen, toch een feest? Laten we eerlijk zijn: van Jezus’ overwinning op de dood is niet veel te merken. De machten van de dood en de duisternis schijnen vandaag levendiger dan ooit. Oorlog, ziekte (aids!), hongersnood en epidemieën (vogelpest!), het zijn spookbeelden die alom rondwaren. Een feest? Ja, tóch! Omdat het ’t feest van de lévende Heer is.

De liefde van de Heer roept om wederliefde. Zo moet de liefde ook onder mensen beoefend worden: wederkerig. “Nee”, hoor ik u zeggen, “het kan hier niet allemaal van één kant komen!” En dan bedoelen we eigenlijk te zeggen, dat de liefde van onze kant wèl komt, maar die ander… die laat verstek gaan! Dat heb je in families, in gezinnen, tussen man en vrouw soms, ouders en kinderen, buren, volkeren, partijen, Gemeenteleden en ga zo maar door…

Soms is lijden zinvol, als je achterom kijkt en merkt dat je er door bent gegroeid. Maar meestal maakt het mensen kapot en ongelukkig, en daar zijn verder geen woorden voor. Er is vaak geen peil op te trekken en het is ook zo onrechtvaardig verdeeld… de een heeft zo veel meer te verduren dan een ander. Zo liggen toch de feiten?

De dichter van Psalm 73 heeft de innerlijke strijd achter zich. Het eind van alles is dat hij weer tot God gekomen is en dat hij zich schikt, nee, niet in zijn (nood)lot, maar in het welbehagen van God. Want dat heeft hij gemerkt: dat God met hem meevoelt. Daarom ook geeft hij zich aan Hem over, aan Zijn leiding: “Gij zult mij leiden door Uw raad”.
 

Bezorgd, wie is dat tegenwoordig niet? De tijd is er ook naar! Bezorgd voor je leven, bezorgd voor het milieu, bezorgd voor de politiek, bezorgd voor de economie, bezorgd voor de toekomst van je kinderen en kleinkinderen, en ga zo maar door. Als we in de knoei zitten, lijkt God vaak zo ver weg. Maar Hij is het niet, hoor, integendeel…

Mensen kunnen elkaar heel wat aan doen! Ze kunnen elkaar het leven zuur maken, ja zelfs onmogelijk maken! Wat is het dan een zegen, zeg maar gerust een wonder, wanneer je dan je geloof niet verliest en nog zeggen kunt: “De Here is met mij, ik zal niet vrezen; wat zou een mens mij doen?”

Honderden, duizenden horen ‘s-zondags en ook op dagen in de week het Evangelie. Tientallen worden ook vandaag nog geconfronteerd met de wonderen uit Gods hand. Hoevelen keren terug om Hem daarvoor te danken? Laten we er toch elke dag aan denken!

Het is de mens eigen om tweedracht te zaaien, meer tweedracht dan eendracht! Zeg maar gerust: “Ik ben gauw op m’n teentjes getrapt, ik heb er geen zin in alles maar te slikken en over me heen te laten gaan, ik mag toch ook wel voor me zelf opkomen?” Eendracht en samenwerking is zeker niet het eerste, waar een mens aan denkt.  Je stelt je te weer, ik zal ze eens laten zien wie en wat ik ben! Met mij zijn ze nog niet klaar! Het is het afzetten van je zelf tegen die ander.

“Hoe lang zult Gij Uw Aangezicht voor mij verbergen?” Een mens heeft dikwijls veel te klagen, ook een gelovig mens. Alle mensen zijn daarin gelijk. Heel begrijpelijk ook, zo’n klacht als hier in onze Psalm.

Als Hij dit zegt, heeft hij het over ’t bidden. Je moet het stilletjes doen zonder poespas. Want, zegt Jezus, Vader ziet je wel. Je hoeft je zelf niet zichtbaar te maken, kruip maar in een hoekje. Je mag toch weten, dat Vader je bidden hoort! Trouwens, Hij weet wat je nodig hebt, al vóórdat je het hem vraagt.

Dat is de schrik van elke computergebruiker! Als we denken aan internet in ons zelf: hoe communiceer je met je zelf? Doe je dat wel? Of ligt ook hier internet er uit? Praten met je zelf! Niet in je zelf, dat bedoel ik niet. Maar met je zelf.

Menigeen verzucht: “Waar blijft de tijd?” Nu zitten we al weer in november! De zomer is voorbij en het is al volop herfst. Het verschijnsel “tijd” heeft de mensen altijd al bezig gehouden. Je zou zelfs kunnen spreken van een soort “oer-beleven” van de tijd. Het is een ervaring van de mens van alle tijden, dat de tijd vergaat. Iedereen weet, dat het ogenblik, dat hij nu beleeft, er straks niet meer zal zijn, ja nooit meer zal terugkeren. Elk moment is uniek!

Stellen we ons zelf eens de vraag: “Zou er veel in mijn leven veranderen, als God er niet was?” Wees eens eerlijk! Ik denk, dat menigeen zou moeten erkennen: “Nee, veel veranderen zou er dan niet!” Wat toch eigenlijk wil zeggen, dat ook wij veelal “zonder God in de wereld” leven.

De Bijbelse wijsheid is zeer bekend. Veel wijsheidsspreuken worden nogal eens aangehaald. Zoals “Een degelijke vrouw, wie zal haar vinden?” uit het boek van de Spreuken (31, 10). “Haar waarde gaat koralen ver te boven!” De spreuken zijn gedicht door koning Salomo. Hij moet ook een zeer wijs man geweest zijn.

“Gij zijt rots en op deze rots zal ik Mijn Gemeente bouwen”, zegt Jezus. Hoe moeten we deze tekst verstaan? We zagen, dat Petrus een heel belangrijke functie vervulde in de oerkerk. Maar of dat ook betekent, dat hij de “rots” is van de Gemeente, het fundament, waarop de Gemeente gebouwd is? Of je daarmee ook mag zeggen dat zijn opvolgers (de bisschoppen van Rome) terecht dezelfde leidende positie in de kerk mogen claimen?

Wat wordt bedoeld met de “apostolische successie”? De apostelen worden door Christus aangewezen en zij wijzen later ook hun opvolgers aan. Duidelijk is, dat die niet hetzelfde gezag hebben als dat van de eerste oog- en oorgetuigen van de Heer, die door Jezus Zelf tot het ambt werden geroepen.

Wat bij God zó is, dat wij Zijn genade mogen ontvangen in barmhartigheid, vrede en liefde, dat heeft Jezus laten zien. Hij heeft het voorgeleefd en heeft ons Zijn Geest gezonden, opdat wij Hem daarin kunnen navolgen. De apostel Judas – u weet wel: die andere, niet Judas Iskariot – bidt ons dat ook toe.  Hij zou graag willen, dat het in de praktijk van ons leven “barmhartig en liefdevol en vredig” toeging, meer en meer, op de weg die de Here Jezus ons is voorgegaan. Anders kan ’t ook niet, denk ik. Hem volgen!

Petrus’ belijdenis, zijn geloof, komt dus niet uit hem zelf, maar is een gave van zijn hemelse Vader. Als de Heer dat heeft vastgesteld, spreekt Hij vervolgens de beroemde woorden over de “rots”, de “petra”. Het gaat daarbij om het bouwen van de Gemeente. Zijn gemeenschap zal een gemeente van gelovigen zijn. Gemeente, “ekklesia”, samengekomen gemeenschap, het Engelse “meeting”, komt welgeteld 114 keer in het Nieuwe Testament voor.

Brood is wel eens de eerste levensbehoefte van de mens genoemd. Ouderen herinneren zich nog wel de vreugde over het eerste sneetje Zweedse wittebrood na de bevrijding van 1945. Sindsdien is het bij brood alleen niet gebleven. De levensbehoeften hebben zich uitgebreid en zijn praktisch onverzadigbaar gebleken. Dat alles is brood geworden voor ons “welvarende” mensen: hetgeen, waar ons hart aan hangt, waar wij naar “hongeren”.

Zó worden gelovige mensen behouden. Niet uit eigen kracht, maar alleen door de zegenrijke macht van Hem, die het Licht is, de zonne der gerechtigheid. Het zal dan geen schuur meer zijn, maar een stad: het hemelse Jeruzalem, waar de zon en de maan niet meer nodig zijn om haar te verlichten, want de heerlijkheid van God verlicht haar en het Lam  (Openb.21).

Onder het masker van Christelijk geloof zit wel het een en ander verborgen, dat “van de boze” is. Hier komt het er op aan de hand in eigen boezem te steken en je steeds weer af te vragen: Heer, ben ik ‘t? Zit er kwaad in mij? Zonde en ongerechtigheid? Nog groeien het goede zaad en het kwade zaad naast elkaar op, precies zoals in de gelijkenis, maar hoe lang zal dat nog duren?

De vijand ligt op de loer om Gods zaak de grond in te boren! Satan en zijn handlangers, hun activiteiten zijn niet te onderschatten. Te meer, omdat zij niet met open vizier strijden, maar altijd bezig zijn in het geniep. Zij zaaien onkruid over het goede zaad heen. De duivel strijd met hetzelfde wapen als de Zoon des mensen, hij kan er zelfs uitzien als een engel des lichts. Wees daarop bedacht!

…dit is immers de kern van het Christelijk getuigenis: de Paasboodschap, dat Hij verrezen is uit de doden, en dat daarmee het nieuwe leven, de eindtijd, is aangebroken, omdat alle dingen voortaan in het licht staan van de opstanding. Maar de verkondiging van het Evangelie gaat niet zo maar, gladjes, zonder tegenstand. Het is voor velen niet acceptabel en het roept daarom weerstand op. Menigeen heeft het veel verdriet en lijden en zelfs het leven gekost.

Toch zijn er dingen in je leven, die je eigenlijk nooit vergeten mag! “Vergeet nooit één van Zijn weldaden!” Het zijn Gods weldaden, die voortdurend bij ons moeten blijven, in gedachten en herinneringen. Niet vergeten, wat God allemaal voor u heeft gedaan en wat Hij allemaal nóg doet.

Zijn kruis, de dood is overwonnen. En waar mensen twijfelen, zuchten, roepen, aan de grond zitten en lijden, is Jezus bij hen. Met mensen zoals u en ik is Hij een relatie aangegaan en Hij blijft hen trouw. Daarom is het groot feest met Pasen.

Ik heb eens ergens gelezen van een zieke die als maar liggen moest. Vanuit zijn raam had hij uitzicht op een boom, wijd vertakt en dicht in de bladeren. Wel mooi, maar toch altijd hetzelfde en eigenlijk een belemmering om verder te kunnen kijken. Die boom immers benam hem alle uitzicht. Toen kwam de storm, zo’n storm zoals we die in Nederland ook wel eens meemaken…

Hoop is uitzien, hoop is daardoor ook uitkomst. Daarom hoeven wij de moed niet te laten zakken. Een Paasmens is een optimist, een stugge volhouder. Hoop op hoop, hoop tegen hoop, zelfs wanneer de dood in het vizier komt. Wedergeboren betekent, dat je een ander mens bent geworden.

Jezus zegt niet: het is afgelopen, nee Hij zegt: het is volbracht! Zijn sterven aan het kruis is geen afschuwelijk lot, dat (eindelijk) tot een eind komt, en het is zeker geen noodlot, maar het is een daad, het is (zwaar) werk. Het is volbracht. Dat wat nodig was voor onze verzoening met God, dat is volbracht.

Jezus heeft er moeite mee, als het lijdensuur gaat komen. Hij is “ontroerd”, dat wil zeggen aangeslagen, uit het evenwicht, precies zoals wij dat ook kennen, als de lijdenstijd in ons leven komt. Daar raak je goed van in de war. Je komt overhoop te liggen met je leven, met de mensen om je heen, de zekerheid van je bestaan, je toekomst. Kortom: je ligt overhoop met je zelf.

Het lijden en sterven van de Heer heeft vanouds in de Kerk centraal gestaan, en dat doet het voor ons nóg. Immers: daarin ligt onze hoop, onze verzoening, ons leven in eeuwige heerlijkheid! Het kruis is het teken van de verlossing en overwinning op het kwaad, de “boze”. Van die verlossing zingt Jezus, als Hij na het laatste avondmaal de donkere lijdensnacht ingaat.

Dit jaar, met die zachte winter en hoge temperatuur, loopt alles al vroeg uit. Het is ook in deze tijd, waarin de natuur een weg gaat van (schijnbare) dood naar nieuw leven. De kerk herdenkt het leven van onze Heer Jezus Christus, dat “ten dode” gaat. Het carnaval hebben we al gehad en daarmee is de Lijdenstijd begonnen.

In de Bijbel staat helemaal niet, dat het slecht is om rijk te zijn. Integendeel: rijk zijn wordt een zegen van God genoemd. En in Amerika voelt men dat nóg zo: wie het echt gemaakt heeft, is rijk gezegend! Wij zetten daar vraagtekens achter: het komt er wel op aan, hoe je het gemaakt hebt!

Een man was zo rijk dat hij dacht dat niets hem meer kon gebeuren. Jezus noemt hem een dwaas, weliswaar een rijke dwaas, maar toch een… dwaas. Hoe kan dat nou? Is Jezus dan geen realist? Ja zeker wel, een hele echte zelfs! Luister maar!

Ondank is ’s werelds loon. Nou, dat wist Jezus zo langzamerhand ook wel. En Hij was er ook niet zo op gebrand dat de mensen “dank U” tegen Hem zouden zeggen. Hij was niet zo op eigen eer gesteld. Voor Hem hoefden ze niet terug te komen. Maar voor die mensen zelf was het zo goed geweest!

Onrustige mensen, zoals wij zijn, hoop op God! In de onrust van het leven, in alle narigheid, die we mee moeten maken met anderen en onszelf, wordt dit het devies: Hoop op God! Ja mag zelfs zeggen: mijn Verlosser en mijn God. Dat “mijn” is het geheim van het geloof, bij de Psalmdichter, maar ook bij u en bij mij. Zonder dat “mijn” redden we ’t niet!

We moeten doorvertellen al die heerlijke dingen, waarvan we gehoord hebben en die we steeds opnieuw mogen vieren: Kerst en Goede Vrijdag en Pasen en Pinksteren! Wij moeten het Evangelie zichtbaar maken in woord en daad. Want de tijd is kort. En wie weet moeten we gauwer van de vulling van de ons gegeven tijd verantwoording afleggen dan we gedacht hadden!

…zelf ben ik niets dan dwaasheid, klein van kracht, levend in drijfzand, onzeker en uitzichtloos. Zelf word ik geleefd door de dwaasheid van mijn zonden. Maar aangeraakt door Gods wijsheid leer ik Hem kennen in Zijn grootheid en heiligheid (en ik vrees!), maar ook in Zijn genade en barmhartigheid en ik durf te vertrouwen!

Een dove heeft gehoord, hoe een stomme heeft verteld, dat een blinde heeft gezien, hoe een lamme heeft gelopen… Daar wijst het Kerstfeest naar toe! Dat mag u vasthouden ook voor uw eigen leven en voor dat van uw kinderen en kleinkinderen. Het is waar en het wordt waar. Eens komt de dag, dat we ’t ook helemaal echt zullen beleven.

Waarop hopen? Op voorspoed, gezelligheid, nog een beetje geluk? Dat mag, maar zeker kunnen we daarover nooit zijn, we mogen er wel naar streven. Maar de levende hoop, waar Petrus het over heeft, is toch iets anders, dat is de hoop op de Heer: dat Hij ook in ons leven komt en ons leven nieuw maakt, van binnenuit, door er Zijn vrede en zaligheid in te leggen.

Om te weten, wie met de armen bedoeld zijn, moeten we teruggaan naar het Oude Testament. Waarom wordt hen het Koninkrijk der Hemelen beloofd?

Licht is dan pas licht, als het eerst donker was! Daarom is vieren van de komst van het Licht allereerst ook vieren dat de duisternis voorbij is. De donkere nacht is voorbij, het is dag geworden! Dat is de actuele betekenis van ons kerstfeest, ja toch? De rest, de hele feestelijke entourage van de stal en de herders en de engelen en de cadeautjes, is daarbij vergeleken slechts bijzaak.

Wij verzuchten wel eens: “Oud worden, dat gaat nog wel, dat gaat vanzelf, maar oud zijn… dat valt niet mee! De Prediker weet daar alles van en bemoedigt ons: we zijn -hoe dan ook- toch op weg naar een eeuwig huis. Gelukkig maar. Aan het tijdelijke huis met al zijn gebreken komt een eind.

Hosea trouwt “in voor- en tegenspoed, in rijkdom en armoede, in ziekte en gezondheid” met een vrouw, die hem voortdurend ontrouw is. Zo moet hij uitbeelden, dat de Heer trouw blijft aan Zijn volk, dat Hem steeds maar weer verlaat voor de Baäls. Hosea’s leven wordt zó zichtbare prediking! Of de mensen dat ook gezien en begrepen hebben?

Ik keek in de gouden heerlijkheid van een najaarslaan,
Het was of ik de goudene deuren wijd zag openstaan.

Het werd mij, toen ik binnen ging,
of ik door gouden gewelven liep:

Ik aarzelde even, ik ademde diep,
Diep van verwondering.

Een vraag aan u persoonlijk: denkt u nog wel eens terug aan de ogenblikken, toen u Belijdenis hebt gedaan, of toen u de kinderen ten Doop hield, of toen u in een ernstig gebed “Ja” zei tegen God? Ogenblikken om nooit te vergeten. Ja toch? En toch, hoe vaak gebeurt het niet met ons, dat we ze kwijt raken en zo maar gedachteloos verder leven, alsof die ogenblikken er nooit geweest waren…

…en als je geluk hebt, dan ontdek je dat je inderdaad veel hebt laten liggen. En dat er veel belangrijker dingen zijn om voor te leven: hoe word ik méér mens? Hoe kom ik tot mezelf? Hoe kom ik tot God? Hoe kan ik iets van mezelf overdragen aan mijn kinderen en later de kleinkinderen? En hoe ouder je dan wordt, hoe meer rijst de vraag: hoe kom ik tot de bestemming van mijn leven?

…ik raakte in gesprek met een vriendinnetje, die net terug was van een Youth for Christ weekend. We kregen het over het geloof en hoe moeilijk het is om alles wat in de Bijbel staat te begrijpen. Zij liet me een gedicht zien, wat ze mee gekregen had van de leiding. Aan de hand van Bijbelteksten laat het zien, wie God is en hoe wij Hem kunnen vinden…

…en Petrus liep over het water naar Jezus toe. En u weet wel, hoe het verder ging: toen Petrus de hoge golven zag, werd hij bang en zonk, maar Jezus stak hem de helpende hand toe en trok hem omhoog uit het water.

…wanneer je elkaar hebt aangezien en lief gekregen, mag je ook veel van elkaar vragen. Je mag elkaar kritische vragen stellen, zelfs terechtwijzen, want je weet dat die ander niet vrijblijvend iets tot je zegt, maar jouw nood en levensdoel wil delen.

Mensen zeggen vaak: “ik ben best wel gelovig.” Maar waaruit blijkt dat dan? Met het verstand een gelovige, met het hart een ongelovige, dat kan. Laten we onszelf eens vragen: zou er in mijn leven veel veranderen, als God er eens niet was? Moeten we dan niet, met horten en stoten bekennen: nou ja, nee… veel veranderen zou er niet.

Toekomstverwachting, waar vindt je dat nog? En toch, zegt Petrus, is er hoop en mogen wij daaruit leven. Christus heeft ons daartoe doen wedergeboren worden, tot nieuwe mensen gemaakt. Petrus’ woord verandert aan onze vaak zo uitzichtloze situatie niets, wij blijven die we zijn. Maar zijn woord zet ons leven wel in een andere dimensie…