Troost van God is het beste wat een mens kan overkomen, als hij het moeilijk heeft. Toch is het niet zo gemakkelijk daarover te spreken. Het wordt gauw een beetje goedkoop, als je tot een rouwende zegt: “Kop op, hoop op God, het hart naar boven…” Je hebt gemakkelijk spreken met zulke “grote” woorden, maar het moest je zelf maar eens overkomen!
Wanneer mensen soms zo spreken, staan ze Gods troost meer in de weg dan dat ze die brengen. Meestal kunnen mensen beter zwijgen, wanneer ze bij iemand komen die verdriet heeft. Woorden zijn vaak te veel, want echt verdriet… daar zijn geen woorden voor. Het is wel van belang, dat mensen komen en trouw zijn in hun bezoek, in het aanbieden van hulp. Dat op zich al geeft troost.
In het woord “troost” zit, heel diep verborgen, het woordje “trouw”. Je troost iemand door hem of haar niet in de steek te laten. Dit wordt wel eens al te gemakkelijk vergeten, vooral door gezonde mensen. Ze blijven dan bij zieken en weduwen en weduwnaren weg. Ze vinden het dikwijls ook eng om naar het ziekenhuis of verpleeghuis te gaan of iemand op te zoeken, die net een man of vrouw verloren heeft. Ook best te begrijpen, dat ze er tegen op zien. Je weet immers niet, wat je moet zeggen, het is allemaal ook heel bedreigend voor je zelf. Maar je hoeft toch ook niet altijd wat te zeggen? Dat zal niemand van u vragen. Als je er maar bent en luistert en misschien samen bidt. Samen kun je dat verdriet beter aan. Je hebt elkaar zo nodig!
Ik noemde net, dat een zieke en rouwende ook bedreigend kan zijn. Je wordt met iets geconfronteerd, dat je liever uit de weg gaat, waaraan je niet herinnerd wenst te worden. Dat je zelf ook wel eens ziek zou kunnen worden of iemand zou kunnen verliezen, van wie je veel houdt. Daarom voel je je niet op je gemak. Soms heb je dan als zieke het gevoel, dat je zelf moet gaan troosten in plaats van getroost te worden! Doe dat dan ook maar en stel de bezoeker op zijn gemak. Zeg hem hoe zeer je ’t waardeert dat hij of zij toch gekomen is en dat je ’t begrijpt hoe moeilijk het voor die ander is. Dan kan ziekenbezoek, wat zo moeilijk leek, voor de bezoeker tot troost worden.
Troost heeft te maken met trouw. Trouw zijn in de kleine dingen. Geen grote woorden alstublieft, maar gewoon er zijn voor die ander en je hulp aanbieden en dingen uit handen nemen. Vooral ook aandacht geven aan het verhaal, dat die ander misschien al zo dikwijls verteld heeft. Het zitten ‘m in kleine dingen, een bloemetje, een fles zelf gemaakt sap, een kaart, een welgemeende handdruk. Het zijn de kleine dingen, die ’t hem doen. Niet voor niets noemen we een kopje koffie een “bakkie troost”. En wat is nu een kopje koffie helemaal? Toch niets! Ja wel, het is een teken, dat je zorg hebt voor elkaar, dat je tijd neemt voor die ander, dat je even niet alleen aan je zelf denkt! En doe het op je gemak, neem er ook de tijd voor. Het is niets frusterender voor iemand, die jouw hulp nodig heeft, te moeten merken, dat je eigenlijk op hete kolen zit. En als je dan tenslotte zegt “ik kom nog wel eens langs”, doe het dan ook!
In het engelse “comfort”, wat wij vertalen met “troost”, zit de gedachte aan ondersteuning en hulpbetoon. Degene, die getroost wordt, zal dit ook echt als steun en hulp moeten ervaren. Anders heeft het geen zin gehad. Vraagt u zich dat ook gerust af, als u bij een zieke of rouwende bent geweest: “heeft die er ook iets aan gehad?” Als je bij je zelf twijfelt, ga dan gauw weer eens terug en probeer het beter te doen! Zeg het ook maar gewoon, dat je daarom terug gekomen bent. Dat zal helpen om tot meer openheid te komen en de twijfels bij jou weg te nemen. Misschien houd je er zelfs een voldaan en dankbaar gevoel aan over. Dat zou het mooiste zijn, voor degene die je bezocht hebt en voor je zelf.
De volgende keer schrijven we meer over de troost van God.
Hallo,
toen ik pas getrouwd was, koos mijn schoonmoeder er vrijwillig voor om er voor me te zijn, om mij ook te troosten en hulp aan te bieden.
Nu 10 jaar verder, is zij nog steeds een bron van troost en kracht voor mij! Het is een teken van God’s liefde voor mij. wat zou ik zijn zonder haar, vraag ik me nog dikwijls af; ik probeer haar nu ook te steunen en mijn dankbaarheid en liefde te tonen. Ze is als een moeder voor mij. nooit zal ik haar wijze woorden vergeten en de lessen die ik mocht leren van haar. Ook dat trooste mij, want ik had een erg verdrietig en bang hart, als jonge moeder. Het was soms erg zwaar en lastig voor mij, maar zij stond steeds klaar en nog steeds! Wanneer ze oud zal zijn, zullen wij voor haar zorgen. Dat is de leifde die God ons leren wil, dat wij de ander zijn belangen hoger achten dan de onze, dat wij zlefs onze vijand liefde betonen. Dat we in alles leren de minste te zijn, iets wat ik ook leer aan onze kinderen. Dat Gods geest meer ruimte krijgt in ons.