Ervaringen in een verpleeghuis

Zoals mijn schoonzoon al geschreven heeft heb ik een heup gebroken. Zo maar. Zulke dingen gebeuren altijd “zo maar”. Je loopt de deur uit en struikelt over een opstaand steentje in het pad. Nou was dat lopen van mij meer een schuifelen en had ik natuurlijk een kruk moeten nemen. Maar ja, het gaat toch altijd goed?

De Elf RankenZoals mijn schoonzoon al geschreven heeft heb ik een heup gebroken. Zo maar. Zulke dingen gebeuren altijd “zo maar”. Je loopt de deur uit en struikelt over een opstaand steentje in het pad. Nou was dat lopen van mij meer een schuifelen en had ik natuurlijk een kruk moeten nemen. Maar ja, het gaat toch altijd goed?

En als het bijna niet goed ging, zei ik tegen mijn vrouw: “Ik heb weer eens een beschermengel gehad”. Helaas, op donderdagavond half elf in Bleiswijk heeft geen beschermengel mij nog kunnen opvangen. Daar lag ik dan. De pijn was zo erg, dat ik me niet meer bewegen kon, laat staan opstaan. De ambulance uit Zoetermeer was gauw ter plekke. “Wat wilt u: naar het ziekenhuis in Zoetermeer of naar het Sint Franciscus Gasthuis in Rotterdam?” De keus was snel gemaakt. En een foto ook. Het overbrengen van de brancard naar het ziekenhuisbed was een pijnlijke zaak. Maar ik moest wel geloven dat het een mooie breuk was, in de steel van de heup recht overlangs. Zo lag ik dan op vrijdag twee uur ‘s nachts op m’n kamer 9-hoog. Gelukkig hadden ze die nog voor mij, een éénpersoonskamer. Met veel Paracetamol werd de pijn onderdrukt. Aan een feestelijke dag, waarop de verjaardagen van mijn kleindochter Dieni (10) en schoonzoon Bart, die op dezelfde dag jarig zijn, werden gevierd, kwam zo een abrupt einde! Gelukkig had de heilige Franciscus, wiens naam aan het ziekenhuis verbonden is, nog iets moois voor mij in petto. Diezelfde dag nog werd ik geopereerd en daarna een weekje met veel liefde en barmhartigheid door lieftallige zusters verzorgd. Al gauw werd het feit gesteld, dat het een langdurige revalidatie zou worden, zeker in verband met mijn deplorabele knieën en voeten/enkels. Naar huis gaan zou dus zeker niet kunnen, de beste optie was een verblijf in een verpleeghuis. Nu was er bij ons in Barendrecht enkele jaren geleden een prachtig nieuw verpleeghuis gebouwd. Daar wilde ik wel naar toe. Dat was voor mijn vrouw ook het beste. De aanvrage kon gelukkig worden gehonoreerd. En zo werd ik donderdag 4 januari in “De Elf Ranken” opgenomen.

Ik ben nu geen patiënt meer, maar revalidant. Het klinkt mooi, maar het voelt hetzelfde. Binnen enkele dagen al ben je “gehospitaliseerd”.

Je bent afhankelijk, op je zelf betrokken, de buitenwereld is vervaagd. Gelukkig heb ik ook hier liefdevolle verzorgers aangetroffen en een gezellige omgeving, waar het goed toeven is.

Zeker nu ik de computer heb ontdekt in het huis. Ik kan nu toch nog wat naar buiten treden om u mijn belevenissen te vertellen! En af en toe een preek en een meditatie te maken. Ik verzeker u: het leven neemt wel een andere keer, als je in een zieken- of verpleeghuis moet verblijven. Maar dat wist u natuurlijk al lang!

Met een hartelijke groet, Ds. Kroes.

Verpleeghuis “De Elf Ranken”
Middeldijkerplein 28
2993 DL Barendrecht
Kamer 122 Tel. 0180-555614

5 gedachten over “Ervaringen in een verpleeghuis”

  1. Beste Dominee Kroes.
    Adrie en Suzan hopen dat het nu wat beter met U gaat. En dat de pijn wat draagelijker is. Vanaf deze plaats wensen wij beiden U een spoedig herstel toe. Hopen dat U vrouw het aan kan om zoveel mogelijk bij U te zijn. Een polderse groet van ons beiden.
    De Boetjes.

  2. Beste Suzan en Adrie, bedankt voor jullie meeleven! Fijn, dat er mensen zijn die met je meeleven. De wond herstelt goed en ik kan me al weer zelfstandig wassen. Wie weet ben ik dus over enkele weken al weer thuis. Ik hoop het maar! Al is het voor Tilly! Want die heeft het er erg moeilijk mee. Zelf is ze ook niet zo in orde. Ik hoop nog eens bij jullie te kunnen voorgaan! Doe ze allemaal de hartelijke groeten van mij, Ds.Kroes.

  3. Beste Dominee Kroes.
    Hoe gaat het er nu mee. Hopelijk bent U weer wat opgesterkt. Gaat het met de therapie ook al en beetje? Zoals wij in het verhaal lazen hoeft U zich niet te vervelen.Dan houden ze U wel bezig.Wel druk voor U vrouw allemaal. Wij hopen dat ze het nog aan kan om zo elke keer U te bezoeken. Wij wensen U en U vrouw veel goeds toe. De groeten van Adrie en Suzan de Boe.

  4. Beste Suzan en Adrie, het gaat goed vooruit! Ik hoop morgen te horen, dat ik donderdag of vrijdag naar huis mag. Lees verder op de site! Veel lieve groeten, ds.Kroes.

  5. Beste ds.Kroes,

    Wat las ik nu inhet kerkeblad.Ik heb de webb-side opge-
    zocht,daar staat zoveel in .daar ben ik zo snel niet mee
    klaar.U heeft al heel wat beleefd,hoe blijft een mens
    gezond! Ja,ja ouderdom komt met gebreken.
    Ik ben ook al 80jr.maar soms doe ik van alles en dan gaat
    gaat het het weer wat minder.
    We hopen,dat U weer wat opknapt,maar er moet eens een
    zonnetje schijnen.Met onze hartelijke groeten van F.en E.
    van Bodegraven.Marjoleinlaan 13

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *