Heeft u dat nou ook? Dat ze steeds lekkerder gaan smaken? Die bollen en flappen? Wij zijn er bijna doorheen. Enkelen liggen er nog te wachten op onze jongste dochter met gezin, maar dan in de vriezer. Het was weer feest in huize ‘Pastorale’. Donderdag vóór Oud & Nieuw. We hadden al een paar dagen tegen elkaar gezegd, mijn vrouw en ik: “Zullen we ’t dit jaar nog wel doen? Het is toch een heel gedoe!” Maar ja, de kinderen en de buren, ze rekenen er toch eigenlijk een beetje op. En het is altijd weer een feest, als je de kleinkinderen ziet smullen. Dus toch maar weer overstag gegaan. Voor de 45e keer in ons ‘prille’ huwelijk!
De benodigde ingrediënten hadden we al uitgerekend, met behulp van een briefje dat we al jaren lang in het kookboek hebben liggen. Met de scootmobiel was alles snel in huis gehaald bij onze buurtsuper en de plaatselijke warme bakker (gist). Toen brak het moment aan voor het klaar maken van het beslag. Gauw werden nog enkele citroenen geperst en de schillen in de vriezer gedaan om die later te gaan raspen (voor de appelflappen). Meestal hebben we citroenschillen voorradig, maar om de een of andere reden waren die nu op. Gelukkig kwamen de flappen pas ’s middags aan de beurt, dus hadden de verse schillen nog even tijd om hard te worden. Na enkele uren rijzen kon de eerste emmer gebakken worden. De auto hadden we buiten laten staan, zodat er in de garage ruimte was. Maar het was daar wel verschrikkelijk koud! Toen Tilly bijna bevroren was kwam er redding opdagen. Onze oudste kleinzoon Salim, een flinke gozer van 13, kwam vragen of die kon helpen. Nou, hij kwam als geroepen. Eerst de kunst van Oma afgekeken en toen aan de gang! En hij bleef aan de gang tot beide emmers beslag leeg waren. Hij had veel bekijks, want twee andere kleinkinderen, Loïs en Robin uit De Bilt, die bij ons in de Kerstvakantie logeerden, vonden het natuurlijk geweldig hun grote neef zo bezig te zien. Elke oliebol werd geteld. En als zij niet aan het smullen geslagen waren, waren het er precies honderd geweest!
Inmiddels had Opa al zo’n 25 Jonagolds geschild, uitgeboord en op maat in de rondte gesneden. Het beslag was klaar, citroenrasp erin en rozijnen en krenten en sukade. Toen kon er gebakken worden, een heel werk, 4 á
5 in de oliepan, wentelen en kijken of de kleur goed wordt. Uithalen, laten uitlekken op keukenpapier en keurig in slagorde leggen op een grote schaal. Eindelijk, het was al half vijf, waren we klaar. Bij de dierenwinkel, waar ik nog wat pindanetjes en vetbollen ging halen voor de vogeltjes, opdat die ook een gelukkig Kerstfeest zouden hebben, vroeg één van de klanten: “Bah, wie stinkt er zo naar oliebollen!” Dat was ik dus (zonder dat ik dat in de gaten had!). Al met al was het toch nog een groot succes geworden, en dat niet alleen voor de kleinkinderen. Het zal morgen wel gedaan zijn met de flappen, want de schaal begint onheilspellend leeg te worden!