In lief en leed verbonden.
Toen koningin Juliana op 30 april 1979 zeventig jaar werd, gingen er geruchten, dat zij zou gaan aftreden. Maar premier Van Agt had officieel dit gerucht ontkend, het zou in dit jaar nog niet gebeuren! Toch zou het de laatste Koninginnedag op Soestdijk worden. En deze dag (het was immers een “kroondag”!) werd uitbundiger gevierd dan ooit. Onze koningin had de leeftijd der sterken bereikt!
Het bloemendefilé langs het bordes was schier eindeloos. ’s Avonds was er een Tv-programma, gewijd aan de koningin, met de titel “Alstublieft Majesteit”. Jos Brink was de presentator. Hij verraste de jarige en heel het volk voor de buis, toen hij Hare Majesteit pardoes een kus gaf bij het aanbieden van een feestboeket. Het werd – voor heel Nederland- een geweldige avond!
Het zou nog een spannend jaar worden, dat laatst troonjaar 1979/80. Internationaal waren er spanningen te over. De Sjah van Perzië werd gedwongen zijn land te verlaten, en ayatollah Khomeini nam het roer over. De weken lang durende opstand had het land economisch aan de afgrond gebracht en duizenden Perzen het leven gekost. Helaas, het vrijheidslievende volk was van de ene tirannie in de andere terecht gekomen. Vandaag is het nog niet anders. Want wat vroeger Perzië heette is nu Iran. Ze schijnen daar ook al een atoombom te hebben en het land wordt (althans door de VS) gerekend tot de “as van het kwaad”. Maar ook elders waren er spanningen. Er vielen dictatoren, her en der. bijvoorbeeld in Nicaragua. Daar stortte de Somoza dictatuur in, na een langdurige strijd met het zogenaamde Sandinistische bevrijdingsfront. In Afrika was het ook roerig. In Oeganda bijvoorbeeld werd Idi Amin afgezet en in Centraal Afrika moest Bokassa voor zijn leven vluchten. In Azië was het Pol Pot van Cambodja. En tenslotte, weer in Midden Amerika, in El Salvador: Carlos Humberto Romero. Allemaal namen, die nu tot de verbeelding spreken, maar die toen schrik en verwarring brachten. Zo was er veel onrust in de wereld. Daar getuigde ook de troonrede in 1979 van. Het was de 32e van koningin Juliana en werd gehouden op 18 sept.1979. Zij beëindigde haar rede met deze woorden:
“Onder een economisch ongunstig gesternte hervat u vandaag uw werkzaamheden. Zware beslissingen moeten worden genomen. Van uw inzicht en volharding zal veel worden gevraagd Moge dat werk worden gedaan in het vertrouwen dat velen u wijsheid toewensen en om zegen voor u bidden!”.
En zo was de “bede” op het eind van de troonrede, waarover indertijd zo veel te doen is geweest en die was afgeschaft, toch nog in de troonrede opgenomen, zij het ook indirect.
Niet alleen internationaal, en dus economisch, waren het zware tijden, maar ook in ons eigen land. Hierdoor kreeg de koningin het in haar laatste regeringsjaar toch nog moeilijk. Ik herinner u aan het kernwapendebat in de 2e Kamer in december 1979. Volgens NAVO-besluit zouden er 572 nieuwe kernraketten in West-Europa geplaatst worden, waarvan een deel in ons land. Bijna was het kabinet Van Agt daarover gestruikeld door de linkse oppositie. U weet nog wel, hoe er toen overal in het land actie gevoerd werd: “Kernwapens de wereld uit!” Lubbers speelde toen een sterke rol. Hij wist de eenheid in het CDA te bewaren, ook toen velen naar het standpunt van de oppositie (PvdA) overhelden.
In het eigen gezin verliepen de dingen net als in andere families. De kinderen trouwden , de één na de ander, en kleinkinderen zagen het levenslicht. De geboorte van de eerste kleinzoon (1967) gaf nog wel wat opschudding. De baby was namelijk al veertien dagen over tijd en wilde maar niet komen. De verloskundige, prof. dr. W. Plate, heeft toen gepoogd de weeën op te wekken. Tenslotte moest het kind nog via een keizersnede ter wereld worden gebracht. Maar de vreugde was er niet minder om! Zeker ook, toen het een flinke zoon bleek te zijn. De Oranjedynastie was na meer dan honderd jaar met een zoon verrijkt, waardoor zijn voortbestaan was verzekerd! Prins Claus gaf zijn zoon aan bij de burgerlijke stand in Utrecht, waar hij ook geboren was (in het Academisch Ziekenhuis). Hij kreeg de mooie namen “Willem-Alexander Claus George Ferdinand”. De roepnaam werd Alexander, precies zoals die van de laatste prins, de derde zoon van Willem III.
Later zijn er, zoals u weet, nog twee zonen bijgekomen: Johan Friso (1968) en Constantijn (1969).
> Idi Amin. Bokassa, Pol Pot….. namen, die nu tot de verbeelding spreken, maar die toen schrik en verwarring brachten < Ik mag toch hopen dat iedereen nog wel weet welke misdaden deze figuren hebben gepleegd! Ik vraag mij af tot wier verbeelding deze namen spreken.