Mijmeringen

Mijmeringen bij ons vijfenveertigjarig huwelijksfeest op 19 April 2005.

Mijmeringen bij ons vijfenveertigjarig huwelijksfeest op 19 April 2005

Vijfenveertig jaar getrouwd te zijn, dat is geen sinecure, alhoewel het gaat vanzelf.

’t Is voorbij voordat je ’t weet! Daar zit van je zelf niet veel verdienste in, of het moet zijn dat je er altijd aan gewerkt hebt de boel op de rails te houden. Maar het meeste is je gegeven: een cadeautje uit de hemel.

Het begon in Apeldoorn, in 1956. Twee jonge mensen werden op elkaar verliefd. De één droeg een hoed en woonde aan de Soerenseweg, de ander liet de mooie blonde lokken wapperen en woonde aan de Mheenweg. Zij waren niet van elkaar weg te slaan en traden na vier jaar verkering in het huwelijksbootje, dat hen bracht in het Brabantse Dongen, waar een riante pastorie hen omhelsde. Het nestje werd warm gehouden door 4 kachels, en na de eerste winter diende zich jong leven aan: Lucy. Een stoere kater, Brammetje genaamd, werd haar speelgenoot.

Na twee jaar vertrokken we naar Geleen, om onze intrek te nemen in een appartement boven het AMVJ-hostel. Het was daar een gezellige boel, al ras woog ik 115 kilo! We werden verblijd met de geboorte van Alice. Met volle buik haalde Tilly haar rijbewijs en het eerste autootje kon worden aangeschaft: een oranjerode DKW-Junior, waarmee de dominee Zuid-Limburg onveilig maakte, vooral op zondagochtend, als er her en der moest worden gepreekt, zodat er alras gefluisterd werd van het “vliegend Evangelie”.

In 1966 maakte Tilly een grote pan boerengroentesoep met veel vlees, want er kwam een hoorcommissie uit Waalwijk. Blijkbaar smaakte die soep zo lekker, dat ze gelijk Tilly met mij er bij naar Waalwijk hebben beroepen. Toen Philippien 2 maanden was, zijn we naar Waalwijk verhuisd. We hadden daar een heerlijk vrij huis met grote tuin, waar we zo menig kinderfeest gegeven hebben. Ik denk aan de gezellige verjaardagen van Lucy in mei en Pien in augustus. Alice’s verjaardagsfeesten werden gegeven in de grote hal van het huis, waar met gemak zo’n twintig kinderen in de kring konden staan. Al gauw kregen we in Waalwijk een trouwe huisgenoot, een zwarte roetmop, Edgar geheten. Wat die ons een werk heeft bezorgd, ongehoorzaam als hij was. Voor beide was er veel werk te doen, maar we hadden er een prachtige tijd, zeven vette jaren.

Toen kwam het beroep naar Haarlem. We gingen, mede omdat we dachten dat het goed was voor de kinderen en Lucy moest toen net de overgang maken naar de Middelbare School. In Haarlem-Noord kregen we te maken met diepgelovige serieuze mensen, waar we de kerk mee konden opbouwen. We hielden Allemansdiensten met coryfeeën als Marco Bakker en Teke Bijlsma. En de meisjes kregen vele vriendinnen. Zelf behaalde ik het doctoraal theologie aan de kersverse universiteit te Tilburg.

Na bijna 5 jaar kwam de reuma om de hoek kijken. We waren toen net in gesprek met Zeeland, waar mij een leuke gecombineerde functie van dominee in  de Gemeente en geestelijk verzorger in een verpleeghuis werd aangeboden. Het was een hachelijke onderneming om eigenlijk ziek zo’n nieuwe taak te aanvaarden. Toch deden we ‘t. Zo belandden we in Goes, in ons eerste eigen huis. Omdat de reuma zich doorzette, leek het ons goed om uit te zien naar een meer aan gepaste woning.

De gelegenheid bood zich in mijn Gemeente Wilhelminadorp, waar een stuk grond te koop was, groot genoeg voor een aangepaste bungalow en flinke tuin. We hebben ’t van de Gemeente gekocht en konden niet meer terug, toen ons huis maar niet verkocht werd en de rentestand was opgelopen tot 13%! Lucy heeft toen een eigen bordje in de tuin gemaakt en zo waar, daar kwam een koopster… en kon het huis in Wilhelminadorp gebouwd worden met alle gemakken van dien. Vijftien jaren hebben we daar genoten. Ons kleinkind Salim heeft daar nog in zijn eerste levensjaren bij Opa op het karretje rondgereden door de polder. Gelijk was hij er ook een beetje de oorzaak van, dat we dit paradijs in 1996 ingeruild hebben tegen een  stadse woning in Barendrecht, waar we overigens nu al weer 9 jaar tot groot genoegen wonen.

In al die jaren hebben we er met z’n tweeën voorgestaan. In het huwelijk en ook in het werk als predikant. De goede zorg van Tilly was onmisbaar en heeft me altijd de nodige stimulansen gegeven, tot op de dag van vandaag. Zeker ook nu bij mijn tanende gezondheid is dit een reden tot grote dankbaarheid.

Flip en Tilly 40 jaar getrouwd

Het is in ons leven niet altijd gelopen zoals wij dachten en hoopten. Het komt zo vaak anders dan je denkt en gepland had. Wie van te voren ons gezegd had dat we van Dongen naar Geleen via Waalwijk en Haarlem en Goes en Wilhelminadorp tenslotte in Barendrecht zouden belanden, die hadden we bepaaldelijk niet geloofd. Dat we drie dochters zouden krijgen en zeven kleinkinderen, idem dito. Dat ik in een verpleeghuis zou gaan werken en reuma zou krijgen, nu al weer 27 jaar… het is maar goed dat je niet alles van tevoren weet. Maar terugkijkend geeft dit ons wel een gevoel van innige dankbaarheid, dat we een periode van 45 jaar mogen volmaken, sámen. Een geweldig lange periode, waarin veel gebeurd is, ook verdrietige dingen. We missen node degenen die ons ontvallen zijn, onze ouders en familieleden en vrienden.  We gaan moedig voorwaarts en verheugen ons nog op spannende dingen. In de overtuiging, dat Hij die ons zo ver gebracht geeft ons ook verder zal helpen.

Eén gedachte over “Mijmeringen”

  1. Lieve Flip !!!!!!!

    Wat een ontzettend leuke website! We zitten er met zn drieen er van te smullen, nog lang niet uitgelezen, maar toch even alvast reageren. Heel veel liefs van Arie, Trijnie en Tineke

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *