Wat zal dat een schrik geweest zijn, die zondagmorgen, in de tuin waar Maria Magdalena en de andere Maria de laatste eer kwamen bewijzen aan hun vriend, die drie dagen daarvoor aan het kruis was gestorven! Met Zijn dood leek het wel alsof ook een einde gekomen was aan haar leven. De mooie toekomst, die Jezus haar had voorgehouden en die met Hem zo zeker leek, was in duigen gevallen. Wat had dat nou gedacht? Verdrietig en ontgoocheld waren ze die morgen op weg gegaan naar Zijn graf. Want ze konden Hem toch niet loslaten, zo veel hielden zij van Hem.
Toen zagen zij het: het graf was leeg! Hoe kan dat nou? Heeft de dood dan niet het laatste woord? Na de eerste schrik gingen zij het aan de discipelen in Jeruzalem vertellen. Met grote blijdschap! Ze schreeuwden het uit: Jezus leeft! Hij is niet dood, Hij is opgestaan! Wat een vreugde zal dat gegeven hebben, op die Paasdag. Toen kwam er nieuwe hoop bij de mensen, die er van hoorden. En daarna is dit blijde woord, het Evangelie, de wereld door gegaan, als een gevleugeld woord. En nu nog, na tweeduizend jaar, klinkt het bericht van de vrouwen door ook aan u en mij. Het komt tot ons, die hier een jubileum te vieren hebben: 25 jaar PCOB in Barendrecht. Het is het woord, dat mensen hier in ons dorp samenbracht in een protestants christelijke ouderen bond. Het is ook het woord, dat ons vanmorgen nieuwe hoop geeft voor de toekomst, een echte opsteker!
Die vrouwen en de discipelen en al die Evangeliebrengers door de eeuwen heen waren mensen zoals u en ik, vol onzekerheid, ongeloof, twijfels, naast een glimpje van hoop en geloof. Vaak zitten ook wij in een dal van verdriet en angst. Door alle zorgen om ons heen en ook in ons persoonlijke leven, die je maar niet loslaten. Stukgelopen relaties, teleurgestelde verwachtingen, mensen die ons verrouwen beschaamden, verdriet om één van de kinderen of kleinkinderen, de pijn van het gemis, wanneer een geliefde ons ontvallen is. Vanuit zo’n dal vol zorgen, verdriet en pijn, kunnen mensen zich soms afvragen: “Wat heeft het nog voor zin Pasen te vieren? Wordt mijn lijden daar soms minder door? Kan God wel aanvoelen hoeveel verdriet ik heb? Hoe kan ik nou uit Pasen nieuwe hoop putten?”
Om mens te zijn liet God Zijn Zoon naar de aarde gaan. Diep in dat aardse tranendal is Jezus afgedaald. Kijk maar naar Zijn leven en lijden en sterven. Hij heeft daar angst gekend en twijfel en verlatenheid. Terwijl het toch ook deze Jezus is, Die zieke en angstige mensen beter maakt, bemoedigt, steeds weer, met woorden als:”Houdt goede moed, Ik heb de wereld overwonnen!” Zijn kruis, de dood is overwonnen. En waar mensen twijfelen, zuchten, roepen, aan de grond zitten en lijden, is Jezus bij hen. Met mensen zoals u en ik is Hij een relatie aangegaan en Hij blijft hen trouw. Daarom is het groot feest met Pasen en gaan wij ook als PCOB een mooie toekomst tegemoet. Wij ontvangen nieuwe hoop! De dood heeft -gelukkig- niet het laatste woord. God is een God van lévenden. Hij geeft nieuwe wegen aan, bemoedigt mensen, die in de put zitten, bevrijdt mensen van hun angsten, steunt hen in moeilijke ogenblikken. En wij mogen dat ook elkaar doen, als leden van de PCOB. We moeten het doemdenken van deze tijd doorbreken. U kent het wel: het spreken in de trant van: het is toch allemaal zinloos, de wereld graaft zijn eigen graf, ’t zal onze tijd wel duren, het komt toch zoals het komt. Nee, gelukkig niet! God heeft tijd en geeft tijd en laat op Zijn tijd de dingen gebeuren en maakt ze nieuw. Sinds Jezus opstond uit het graf zijn alle dingen anders geworden. Er is nieuwe hoop en uitzicht! Moeilijk kan het nog wel zijn, de weg die we moeten gaan, maar Gods nieuwe wereld lacht ons al toe! Eens zal alle kwaad de wereld uit zijn. Want het is Pasen geweest, feest van nieuwe hoop!
Ik ben het, zegt Hij dan ,
Kom maar met MIJ
Mee naar de overkant.
Wees maar niet bang, zegt HIJ,
Hier is Mijn hand.
(Muus Jacobse)