Omzien naar elkaar

Als er iemand is, die naar ons omziet, dan is dat toch God wel! Gelukkig maar! Leest u de hele psalm en u zult dat ontdekken. Ook daar is een mens, die zich door anderen in de steek gelaten voelt. In wat voor omstandigheden, dat weten we niet. Maar God heeft hem of haar er doorheen geholpen. Zijn nimmer aflatende troost was de dragende factor.

Onlangs ontving ik op mijn mail een verzoek om op het volgende te reageren:

“Op mijn zoektocht naar een goede manier van rouwen kwam ik uw site tegen. Vandaar dat ik u nu mail. Vanaf 2009 hebben we ieder jaar een familielid verloren. Mijn schoonzus is afgelopen september overleden. Ik dacht dat ik altijd op goede wijze gerouwd heb, maar na het laatste overlijden blijkt dat niet het geval .Ik ben Christen en aangesloten bij een kerkgemeenschap. Waar ik vooral  tegen aan loop, is dat er aandacht is tijdens het ziekbed en daarna tot en met de begrafenis. Daarna wordt het oorverdovend stil.  Er is heel veel aandacht voor jongeren in de kerk. Leuk, flitsend en snel. Toch ben ik ervan overtuigd, dat er hier iets mist. Jongeren leren niet om met verdriet en moeite om te gaan. Het wordt letterlijk op een gegeven moment dood gezwegen. De eerste week na het overlijden wordt er nog wel gevraagd hoe het gaat met de betreffende jongere. Maar in een groep zullen ze zich niet makkelijk uitspreken. Ik ben op zoek naar handvatten om dit structureel onder de aandacht te brengen Was het niet zo, dat de eerste Christenen bekend stonden om hun zorg voor de overledenen en de nabestaanden? Ik denk dat het goed is dat er hier meer collectief met rouw wordt omgegaan. Hoop van harte dat u mij enkele handvatten kan geven.”

Ik  heb hierop het volgende geschreven:

“Mijn excuses, dat het zo lang geduurd heeft, voordat ik u nu ga antwoorden. Dat komt ook, omdat ik er zelf een beetje moeite mee heb. Het probleem, waar u tegen aan loopt, is mij overbekend. Van verschillende zijden heb ik dit al in de loop van mijn pastorale werkzaamheid gehoord. Na het overlijden gaat men weer gauw over tot de orde van de dag. Bij de dood moet je niet te lang stil staan! U zou vinden, dat het juist wel moet. Dat het voor de getroffenen troost kan bieden. Zeker, wanneer je bedenkt, dat het verdriet na langere tijd juist toeneemt. In de Kerk wordt een keer per jaar, op “dodenzondag”, een herdenking van alle gestorvenen gehouden. Dan worden kaarsen aangestoken voor iedere overledene. Een mooie traditie, zeker. Maar tussentijds, wordt er dan naar de rouwenden omgezien? Ik denk met u: veel te weinig. Hoe kun je dit veranderen? In deze tijd, waarin alles draait om materiële zaken en gezondheid? Dat vraagt om een mentaliteits-omslag. En zeker bij jongeren is dit moeilijk te bereiken! Die hebben hele andere dingen aan hun hoofd. Ook wel begrijpelijk. Maar de ouderen moesten toch beter weten? Ze zijn er ook wel, die dit in zich hebben, gelukkig maar. Zo heb ik een lieve vrouw, die het allemaal bij houdt. Ieder, die troost en aandacht nodig heeft, weet zij te bereiken, elke week opnieuw. Het is een gave, van God gegeven, als je dat in je hebt. Heel veel mensen kunnen dit niet, ze worden er te moe van, het kost te veel tijd en dat (denken ze) hebben ze niet. Voor elkaar bidden is heel mooi, maar het is niet genoeg. Bidden moet ook handen en voeten krijgen in daadwerkelijk met elkaar meeleven. Af en toe een telefoontje, een bezoekje, even vragen hoe het er mee gaat. Is dat nou te veel? Ouderen, die alleen zijn overgebleven, voelen zich ook echt alleen gelaten door de kinderen. De overheid probeert hier verandering in aan te brengen, een goede zaak (ook al is het uit bezuinigingsoverweging ingegeven). Ik hoop, dat het bij de jongeren zal landen! De Kerken zullen hier het voortouw moeten nemen, dat is zeker. Een mooie nieuwe taak voor de Kerken, maar zoals u zegt eigenlijk al heel oud! We moeten weer leren elkaar recht in het hart te kijken en heel veel voor elkaar over te hebben, tijd en geld en heel veel aandacht. Ieder moet daarmee zelf beginnen, gij in uw klein hoekje en ik in het mijn. Zullen we dat dan maar doen? Ik wens u daarbij Gods onmisbare zegen toe. Met hartelijke groet, Ph.Kroes.”

Ik wil er hier op de site nog een verwijzing naar een Bijbeltekst aan toevoegen:

Psalm 94, 19: Toen ik door zorgen werd overstelpt, was uw troost de vreugde van mijn ziel.

Als er iemand is, die naar ons omziet, dan is dat toch God wel! Gelukkig maar! Leest u de hele psalm en u zult dat ontdekken. Ook daar is een mens, die zich door anderen in de steek gelaten voelt. In wat voor omstandigheden, dat weten we niet. Maar God heeft hem of haar er doorheen geholpen. Zijn nimmer aflatende troost was de dragende factor.

Ik hoop, dat u er ook iets aan heeft, aan die troost van God en aan bovenstaande briefwisseling. Mocht u er iets aan toe willen voegen, graag. U kunt hiervoor gebruik maken van uw reactie hieronder.

2 gedachten over “Omzien naar elkaar”

  1. Ik vind dit een mooie meditatie.
    Maar helaas zijn de mensen zo druk met materiele zaken, dat er vaak geen plaats is voor ouderen c.q. de naaste.
    Ik moet zelf mijn vader 3x per week verzorgen, ligt alleen op bed en praat niet meer.Zit in verzorgingstehuis. Wordt 17 november 96 jaar.(D.V.)
    Voor de overheid heb ik helaas geen vertrouwen meer. Hoe gaat het in de toekomst als bejaardentehuizen gesloten gaan worden en alleen zware gevallen worden geplaatst?
    Kinderen hebben geen tijd, moeten allebei werken(welvaart?) en in de huizen is vaak geen plaats meer voor ouders.
    Misschien pessimistisch maar ik voorzie dan massale euthanasie en dit wordt door de overheid in de hand gewerkt.
    Je bent als oudere dan niet meer productief meer.

  2. Beste Wim,
    Ook ik maak me zorgen over de toekomst voor ons ouderen. Er wordt heel gemakkelijk en heel druk gepraat over de participatiemaatschappij, maar het lijkt me een onwerkelijk ideaal. Gelukkig heeft ons land nog wel idealen! Maar om die waar te maken moet er wel het een en ander gebeuren. Ook ik ben bang, dat het voorlopig niet zal gebeuren. Er zijn nu al 450.000 overbelaste mantelzorgers! Er zullen meer zorgbehoeftigen bijkomen dan er afvallen! Ik wens je heel veel sterkte met het verzorgen van je vader. God moge je herin bijstaan!,. Groetjes, Flip Kroes.

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *