Het is al weer bijna de voorlaatste maand van het jaar. De klok is teruggezet, we zitten midden in de herfst. Dat zie je ook aan het weer: ruwe stormen, vallende takken en veel blad, ook prachtige kleuren in de natuur. De buitensporten worden zo langzamerhand verlegd naar binnen. Huizen schuren, caravans en zomerhuisjes zijn opgeschilderd, schoongemaakt en voor de winter klaargemaakt. Bij ouderwetse mensen zag je nog de kleren buiten hangen in een laatste poging om nog iets van de najaarsschoonmaak terecht te brengen. Op de riviermondingen zie je het aantal plezierjachten afnemen en ook het aantal vissende liefhebbers langs de binnenwateren zie je steeds minder worden.
Sommigen hebben het daar moeilijk mee. Je neemt afscheid van licht en warmte om de koude en donkerte binnen te gaan. Het is zoiets van een overgang van leven naar dood. Ook in het leven van een mens is er wel eens zoiets, je zou het een crisis kunnen noemen. Mensen, die veertig zijn geworden, hebben daar wel eens last van. Je bent dan in de “overgang”. Je hebt het gevoel alsof je in de herfst van je leven bent gekomen. Dan maak je een balans op van je leven tot dusver en je kijkt vooruit naar dat stuk(je) leven, dat je nog wacht. Je vraagt je af: wat heb ik eigenlijk bereikt? Moet het zó doorgaan? Veel mensen kiezen dan voor een andere invulling van het leven. Ze kiezen een andere baan of een andere man of vrouw. Je kijkt achterom en vraagt je af: welke kansen heb ik laten liggen? Altijd maar werken om vooruit te komen en wat ben ik er mee opgeschoten? Als je geluk hebt, dan ontdek je dat je inderdaad veel hebt laten liggen. En dat er veel belangrijker dingen zijn om voor te leven: hoe word ik méér mens? Hoe kom ik tot mezelf? Hoe kom ik tot God? Hoe kan ik iets van mezelf overdragen aan mijn kinderen en later de kleinkinderen? En hoe ouder je dan wordt, hoe meer rijst de vraag: hoe kom ik tot de bestemming van mijn leven?
Dikwijls geven al deze vragen van de mens in de herfsttij van zijn leven ook een nieuwe kijk op en behoefte aan God. Je leert je eigen beperktheid te zien en hoe afhankelijk je eigenlijk bent van God. Ook de dichter van Psalm 39 had dat gevoel: “Laat mij, Here, mijn einde kennen, en welke de maat van mijn dagen is, laat mij weten hoe vergankelijk ik ben.” En Psalm 90 zegt eigenlijk precies hetzelfde: “Leer ons zó onze dagen tellen, dat wij een wijs hart bekomen”. Mensen van de herfst hebben best nog veel te verwachten. Zij zien uit naar andere dingen dan vroeger. Zij zijn rijper geworden en meer volwassen. Ze hebben leren inzien, dat de mens bij brood alleen niet leven zal.
Daarom is de herfst zo gek nog niet!
Ds wat een heerlijk stukje heeft U geschreven dat moet recht uit Uw hart gekomen zyn. Het sprak mij werkelyk ergaan.U moet weten ik heb mijn moeder nog zy is 90 jaar,een half jaar geleden had zij kanker de dokter had aan haar klachten geen aandacht geschonken ,tot zy otdekte wat het was. Zy moest met spoed naar het ziekenhuis.We hadden afscheid genomen we wistendat zy misschien naar Heer ging, maar toen zy uit haar flat zei mam Heer ik wil graag hier terug komen om myn negentigste jaar te vieren maar als uU het anders d beslist is het ook goed, Wat denkt u dat ergebeurd zij krijgt nog een toetje met slagroom Van haar Heer!! Dat is net als het stukje dat u hebt geschreven ,een stukje herfst met gekleurde bladeren.En wij zijn dankbaar en genieten heerlijk van.Tot zover mijn verhaal. Bedankt voor de gezegende preken. Vr.gr Thea
Lieve Thea, heel ontroerend zoals u schrijft over uw moeder. En wat een zegen, dat u haar nog bij u mag hebben! In de herfst van het leven kunnen de kleuren zo mooi zijn! Geniet maar van elkaar. Met hartelijke groet, Ds.Kroes.