Zacharias en Elisabeth waren hun hele leven in verwachting geweest. Elke keer weer was er de vraag in hun ogen: “Zal ’t dit jaar komen, het kind? Zullen we eindelijk vader en moeder worden?”
Kinderloosheid is voor veel mensen een groot verdriet, waaraan door mensen met kinderen maar al te gemakkelijk voorbij gegaan wordt. Voor Zacharias en Elisabeth betekende het ook nog een onzekere toekomst. Want wie zal er nu voor hen zorgen op de oude dag? Het is een leven vol onvervuld verlangen. Maar zij waren er niet door verbitterd geraakt, en de kwetsende meewarigheid van familie en buren had hun levens niet verstard. Er was zelfs nog een gebed in hun hart gebleven.
En toen was daar opeens die engel bij Zacharias, toen hij als priester dienst deed in de tempel. “Wees niet bevreesd, want uw gebed is verhoord. Elisabeth, uw vrouw, is in blijde verwachting”. In hun oude bijna uitgebluste leven slaat deze boodschap als een bom in. We kunnen dat zo goed begrijpen. Ook de reactie van Zacharias: “Hoe kan dat nou? Ik ben al zo oud en mijn vrouw is ver op haar dagen”. We begrijpen dat wel. Toch, het was beter geweest, als hij maar niets gezegd had. Een mens spreekt vaak voor zijn beurt. Hadden we soms maar een slot op onze mond! In onze opvliegendheid zeggen we gauw te veel. Zeker tegenover God moest een mens er liever het zwijgen toe doen! Maar dat doet die mens niet, integendeel. Hij moet altijd z’n woordje doen. Zacharias ook. En daarom legt de Here God hem het zwijgen op. Hij is met stomheid geslagen.
Een rake typering ook voor uw en mijn geloofshouding. Ach, het gebed en de kerkdienst gaan nog wel door, hoewel…velen doen er niet meer aan. Het geloof is vaak als een nachtkaars, die bijna is opgebrand, net als bij Zacharias. Het leven is dikwijls ook zo hard, dat je alle geloof en hoop zou verliezen. Natuurlijk, je gaat nog wel Kerstfeest vieren, gewoonte getrouw, net als Zacharias zijn dienst vervult in de tempel. Maar of het iets aan je leven veranderen zal? Wat zou er immers nog te verwachten zijn?
Wie zo denkt, wordt met verstarring geslagen, die moet maar eens een poosje stom zijn! Een zinvol vonnis, een bevestiging van wat er eigenlijk al van binnen in ons is. Of eigenlijk: van wat er daar niet is! Onze geblokkeerdheid, onze hopeloosheid staat ons geloven en verwachten in de weg. Zo is er een grote stomheid over de mens van vandaag gekomen, zou ’t niet? Je merkt het overal rondom je heen.
Voor Zacharias werd het een zinvolle voorbereidingstijd op de geboorte van hun kind. Een tijd van bezinning, van beproeving ook, een tijd van inkeer, opnieuw hopen en verwachten. Hij moest weer ontdekken, dat God met hem is. Immanuël, God-met-ons. En dus is daar opeens die engel. Hij zegt, ook tot ons:“Wees nu eens een beetje stil en luister naar mij, houdt even jullie mond!”.
Gez.323: “God is in ons midden, laat nu alles zwijgen, alles in ons voor Hem neigen”.
En als ’t zwijgen voorbij is, komt het spreken, honderd uit. Zacharias mag instemmen met het koor der engelen om God de lof toe te zingen. Na ons zwijgen mogen ook wij het uitzingen, de komende weken, getuigenis van het vernieuwde weten: “U is heden de Heiland geboren, uw Zaligmaker !”
Amen.