Houdt het dan nooit op?

Een mens doet z’n best er over heen te komen, als er verdriet en rouw in zijn leven gekomen is. Maar het is net alsof het steeds erger wordt. Al te gemakkelijk wordt wel eens gezegd, dat tijd alle wonden heelt. Maar de wond, die geslagen is door het verlies van je geliefde, lijkt wel nooit meer te helen.

Een mens doet z’n best er over heen te komen, als er verdriet en rouw in zijn leven gekomen is. Maar het is net alsof het steeds erger wordt. Al te gemakkelijk wordt wel eens gezegd, dat tijd alle wonden heelt. Maar de wond, die geslagen is door het verlies van je geliefde, lijkt wel nooit meer te helen.

Elke keer wordt hij opengereten. Natuurlijk heb je ook wel eens een betere dag en je denkt dan: we gaan vooruit, gelukkig. Maar dan krijg je weer een opdoffer en raak je opnieuw in de put. Zo gaat het maar door: vallen en opstaan. Lange periodes van verslagenheid, het gevoel dat je er niet meer tegen op kunt. En je slikt een pilletje van de dokter om de spanningen wat weg te nemen. Soms ook breekt het zonnetje door. Hopelijk steeds vaker. Menigeen verzucht: Houdt het dan nooit op?

Ik denk, dat het inderdaad zo is: het houdt nooit op.

Wat ooit een pijnlijke wond was, zal eenmaal als je door het ergste verdriet heen bent, een schrijnende herinnering worden. Het verlangen en gemis zal nooit helemaal verdwijnen.

Hoe kunnen we elkaar hier troosten?

Toch wel in de eerste plaats door begrip te tonen voor die ander met zijn ongelukkige gevoelens en depressiviteit. Het verwerken van touw vergt heel veel tijd, soms jaren. Een enquête onder weduwen en weduwnaren heeft uitgewezen, dat meer dan de helft na 2 jaar nog steeds het gevoel had er niet overheen te zijn. Sommigen leefden na 10 jaar nog in een apart wereldje met de overleden geliefde, dat kunstmatig in stand gehouden werd. Hoevele weduwen en weduwnaren bezoeken ook niet elke dag even het graf van de geliefde? Velen ervaren het als een schuld aan de overledene, als ze hem of haar zouden loslaten.

Daarom houden ze alles nog in stand. Ook in huis. Het moet blijven zoals het toen was. Iemand zei eens: “Ik wil haar niet vergeten. Daarom ga ik elke zondag naar het kerkhof en draag ik haar foto altijd bij me. Ik heb ook alles van haar bewaard: haar kleding, haar sieraden en mooie spulletjes. Dat hoort toch zo!”

Je kunt niet zo maar vergeten. En dat moet ook niet. Maar het is wel nodig dat je afstand gaat nemen van datgene wat geweest is en nooit meer terug zal komen. Vergeten, nee, dat is onmogelijk. Maar het tot herinnering laten worden, mooie herinnering, en het zó opnemen in je leven, dat het een deel van je zelf wordt, waar je graag aan terug denkt en wat je verrijkt en verdiept. Maar niet blokkeert!

Het blijft een deel van je zelf, maar je mag er ook in zekere zin los van komen, zodat je verder kunt en niet door het verleden wordt tegen gehouden. Daar kunnen we misschien aan meehelpen. Daar mag onze troost op gericht zijn. Begrijpen in wat voor een diep dal iemand zit, die zijn levenspartner verloren heeft. De worsteling, die hij moet volbrengen om daar uit te komen. Een hand toesteken. Elkaar niet loslaten, elkaar niet laten vallen, niet alleen laten strijden. In de gaten hebben, wanneer die ander het weer zo moeilijk heeft, de bijzondere dagen die ze samen hadden en die de achterblijvende zo eenzaam maakt. Aandacht blijven geven, ook als ’t (naar buiten) lijkt dat het wat beter gaat. Hoe vaak hoor je niet de klacht: “Na verloop van tijd zie je niemand meer, ze denken zeker dat ik er bovenop ben, was het maar zo!” Na een jaar is het misschien nog meer nodig bij een rouwende te zijn dan vlak na de begrafenis. Bel even op of schrijf een briefje, geef even een teken dat je aan hem of haar denkt, zeker op feest- en gedenkdagen zoals Kerst en de vakantietijd, die even zovele pijnlijke herinneringen zijn aan dat wat vroeger zo mooi was, toen je nog samen was.

En dan zal het misschien zo ver komen, dat het leven je weer toelacht. Dat je zin gaat krijgen in nieuwe dingen, dat je contacten met anderen niet meer mijdt, maar juist zoekt. Dat je voor ’t eerst weer echt lachen kunt. Nu weet je ‘t: ik mag verder, ik kan verder, ik kan er verder mee leven, het doet me nog wel pijn maar ik kan er nu tegen, ik zie ook de andere kant van het verdriet dat me getroffen heeft, ik ben er een rijker mens door geworden, nu kan ik ook andere mensen begrijpen, die zoiets hebben meegemaakt.

Als we elkaar daar bij kunnen helpen en begeleiden, dat het zó ver komt, dan zijn we goede troosters. Dat je eigen geloof daarbij een belangrijke rol speelt is vanzelfsprekend. Het je gedragen weten door de liefde van God in Christus geeft je de kracht om ook zelf de liefde te betonen, drempels te overschrijden, weerstanden te overwinnen, geduld te hebben tot het uiterste… en bovenal met die ander mee te gaan in het diepe dal en hem op te dragen in je gebed. De trooster moet ook zelf getroost worden. En hoe kan dat beter dan met de woorden van de Schrift, die ons Gods troost nabij brengen? Daarom volgende week enkele van die troostrijke Schriftwoorden.

6 gedachten over “Houdt het dan nooit op?”

  1. Geachte heer Kroes, Ik vond dit een heel interressant stukje. maar op dit moment zit ik middenin mijn rouwproces en kan van dit bovenstaande stukje nog niets behappen. Wat als je rouw, je verdriet wel gaat blokeren? Ik ben 4 maart 2008 mijn vierjarig dochtertje verloren,zij was mijn alles, mijn doel van mijn bestaan, ik vecht dus nu ook enorm,een strijd met mezelf om haar niet achterna te gaan. sinds mijn 21 ben ik christen en gedoopt en ben ik van overtuigd dat ik in de hemel kom. Wie in Mij blijft,blijf ik in u.Ik heb echt een relatie met God,Hij is dan ook echt mijn enigste troost en de reden dat ik vecht,maar mijn rugzak is al o vol, ik heb al zoveel pijnlijke zaken meegemaakt,ik kan het niet meer dragen.God heeft te veel in mijn leven toegelaten wat zo een pijn doet, elke dag weer,oude wonden die nooit dicht gaan en nu heeft Hij ook mijn dochtertje tot zich genomen.Waarom is de grote vraag?? Kunt u een stukje schrijven over ouders die hun kind aan de dood zijn verloren en over blijven steken in je verdriet, dat het je zo in de ban houdt en je leven beheerst dat je met niets anders meer bezig bent.
    liefs:miriam

  2. Hallo Miriam,

    Ik rouw in stilte met je mee en vind dit alles in en in triest. Had je dat zeker niet gegund, en dat meen ik uit de grond van m’n hart. :((

    Maar begrijp je dan niet dat die god waar jij altijd diep in geloofd hebt en je hele leven aan gaf, je heeft bedonderd? HIJ is immers de geestelijk vader die JOUW dochtertje heeft afgenomen waar je zo ontzettend veel van hield! Dat geloof had en heb je nog steeds, naar ik lees, dus is juist HIJ het die daar de volle verantwoording voor draagt. Het antwoord zal je nimmer horen van het hoe en waarom.

    Je schrijft het zelf: “God heeft te veel in mijn leven toegelaten wat zo een pijn doet, elke dag weer,oude wonden die nooit dicht gaan en nu heeft Hij ook mijn dochtertje tot zich genomen.”

    Die god waar jij geloof in hecht heeft je misbruikt voor zijn eigen genoegdoening! En hij zal dat weer doen. Steeds opnieuw omdat hij daar plezier aan beleeft! En je krijgt nooit een antwoord op jouw gebeden van het ‘hoe’ en ‘waarom’.

    Je zal zien dat het je beter gaat wanneer je die god verlaat en alleen dat doet wat JIJ wil. Jij bent belangrijker dan die god die alleen maar mensen terroriseerd, ge- en verboden oplegt en slechts wil dat jij hem aanbid boven alles en iedereen.
    Je zal je echt na enige tijd stukken beter gaan voelen wanneer je die stap hebt ondernomen. Denk er maar eens over.

    Groet, David

  3. Beste Lucifer, wil jij je er even niet mee bemoeien? De brief is aan mij gericht en niet aan jou. Wat weet jij trouwens van een relatie hebben met God? Houd jij je nu maar bij jouw satansgeloof, daar heb je denk ik al je handen aan vol. Denk je nou werkelijk dat je iemand, die zo’n verdriet heeft, daarmee kunt helpen? Dus s.v.p. geen mailtjes meer! Zoek maar iemand anders op, die je lastig kunt vallen.
    Ik zal Miriam wel persoonlijk antwoorden, dan kun jij er niet meer tussen komen.
    Groeten, Ds.Kroes.

  4. Ik bemoei me er mee wanneer IK dat wil. Jij zal mij als satanist de les niet lezen, maat!
    Denk jij trouwens dat je werkelijk iemand als Miriam kan helpen door met je onzinverhaaltjes te komen over de vermeende goedheid en vergevingsgezindheid van jouw god? Laat me niet lachen!
    Je bent een leugenbroeder! En als de dood dat ik je ontmasker.
    Ja, benader haar maar persoonlijk met je indoctrinerende praatjes bang dat je bent open kaart te spelen. En dat noemt zich ‘domenee’? 😕

  5. lucifer, de naam zegt het al, niet veel goeds en je noemt jezelf david. ik vind het verschrikkelijk voor jou dat jij zo in de ban bent van satan, hij is de gene die alle onheil op aarde brengt,de heerser van de aarde,satan heeft hier op aarde inderdaad de macht,maar God heeft over heel het heelal de macht. ik betreur ten zeerste wat je allemaal tegen me zegt,maar gelukkig woont de heilige geest in mij en ik verbreek in de machtige naam van jezus jou woorden die je naar mij toe heb uitgesproken, ik ben gekocht en betaald met jezus bloed en jij lucifer(satan) heeft geen macht over mij!!! GA WEG VAN MIJ IN JEZUS NAAM, ik vind het ronduit gemeen,vals dat je mensen op zo een manier onderuit haalt en de verdoemenis in praat,want ik heb straks het eeuwige leven bij god in de hemel en mijn dochtertje en als jij je niet bekeerd lieve man, zul je voor eeuwig branden in de hel. Lees mijn weblog maar eens http://www.allana.web-log.nl dan hoop ik dat God jou hart aanraakt en je nader tot denken zet. Ondanks jou vuile woorden, zegen ik je in de naam van Jezus en verbreek ik alle duistere machten die jou in bezit nemen, gegroet een zuster der christenen,miriam.

    Ps:beste dominee kroes, ik zie gaarne u persoonlijke respons tegemoet. Mijn emailadres is miriamdefeijter@live.nl

  6. een christenmens heeft net als jezus geleden heeft ook een kruis te dragen. de tegenslagen en moeilijke momenten kent hij als geen ander met zijn leven op aarde. daarom krijgen wij kracht door middel van de heilige geest, die je ervaart in een oprecht geloof. ook ik heb een moment de dood voor ogen gehad[poging tot wurging]mijn enige gedachten was; god heip mij.wat een rijkdom om zijn kind te zijn. ik heb nog geen kind verloren. wel moeilijkheden en strijd mee gehad, maar god kan ook je geloof op de proef stellen zoals een vijgeboom gesnoeit wordt om vollere vruchten te dragen. hij wil je dragen in je verdriet.
    wij weten zijn bedoelingen niet ,maar een ding is zeker. jou
    dochtertje kent geen verdrietjes meer en is gelukkig bij haar hemelse vader. het verdriet slijt en de herinnering aan haar krijgt een plaatsje in jou hart.
    ik zal voor jou bidden. veel kracht gewenst gerda

Geef een antwoord

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *