Tegenwoordig rijd ik weer op m’n karretje met een klein kind. Nu door Barendsrecht. Daarvóór door Bleiswijk en Amersfoort. En weer daarvóór door Rotterdam en omstreken Tot geluk van de grootouders (en ouders natuurlijk!) is er namelijk twee jaar geleden nog een kleintje bijgekomen bij onze dochter in Barendrecht. Hij werd getooid met de sierlijke naam ‘Rayan’. Hij heeft nu zo langzamerhand de leeftijd gekregen er met Opa op uit te trekken op zijn scootmobiel. Zo’n vier jaar geleden was er in Amersfoort een ander kereltje, die dat ook zo graag deed: Robin. Wij gingen daar indertijd nogal eens naar toe, zo maar een paar dagen. Ik kon toen nog de trap omhoog (we sliepen natuurlijk boven). Nu kan ik bij de kinderen niet meer overnachten. Enfin, dat kereltje, Robin, bracht ik eens naar de crèche. Niet dat hij daar zin in had, maar het zat nu eenmaal in het schema. Dus wij er op uit. Hoe het verder ging, leest u in het volgende verhaal:
In het karretje van opa naar de crèche
Robin is onze Amersfoortse kleinzoon. Een parmantig kereltje met gouden haar en een even gouden zieltje. Als wij, Oma en Opa uit Barendrecht, met Robin stilletjes op de bank zitten, zegt hij opeens: Oma en Opa, ik houd toch zo veel van jullie! Zo ’n kereltje is dat nou, echt eentje om in te lijsten!
Omdat Amersfoort voor ons best een eindje uit de buurt is, zien we elkaar minder dan we zouden willen. Gelukkig komen de kinderen met de vakanties naar ons toe, dan is het keten bij Opa en Oma, samen met de andere vier kleinkinderen. En wij proberen ook in enige regelmaat naar Amersfoort te komen. Dan is het feest, voor de kinderen en zeker ook voor ons. Dan wordt er geknuffeld en gestoeid. De cadeautjes worden uitgepakt en alle verhalen worden verteld. Eerst Loïs, de oudste, maar het duurt niet lang of Robin meldt zich aan, hij moet ook zijn verhaal kwijt, vooral aan Oma, want Oma is de allerliefste. Gelukkig heeft Opa ook iets, waarmee hij de aandacht van de kinderen kan trekken, namelijk zijn “karretje”. Ja, Opa rijdt in een “karretje”, dat is een elektrische rolstoel, ook wel scootmobiel genoemd. En de kinderen rijden graag mee. Loïs steekt er wel met een paar hoofden bovenuit, maar dat geeft niet… Voor Robin past het nog goed: zijn ronde bolletje komt precies boven het stuur uit en doet vele moeders glimlachen. Vaders willen dan nog wel eens zeggen: Zo, gaat ie lekker?
Laatst moest Robin naar de crèche. Voor ons hoefde dat wel niet, wij hadden het manneke liever bij ons gehouden. Maar ja, u kent dat, het systeem moet doorgaan! Dus moest dat arme ventje naar de crèche. En Opa en Oma zouden hem wegbrengen. Onze dochter Lucy vroeg nog: jullie weten toch wel waar het is? Natuurlijk, zei ik, we zijn er vroeger wel eens geweest om Loïs op te halen, en anders weet Robin het toch? Robin mee in het karretje en wij op stap.
Na verloop van tijd zagen we een crèche. Dat zal ‘m wel wezen, dacht ik. Vraag ik nog aan Robin: is dit jullie crèche? Hij knikt. Toch kwam het gebouw me niet zo bekend voor en de naam “Mammouth” al helemaal niet. Wij rijden er omheen, zoekend naar de ingang. Robin gaf geen krimp. Dacht wellicht: laat maar zoeken, des te langer zit ik op het karretje! Nog eens aan Robin gevraagd, waar de crèche is. Toen wees hij met z’n handje naar de weg. Moeten we nog verder gaan, Robin ? vroeg Oma. Weer knikt Robin. Wij dus verder de singel af. En ja hoor, een heel stuk verderop zien wij Tovertriangel staan. Dat kwam ons bekend voor. Moeten we daar naar toe, Robin? Een knikje geeft aan, dat we goed zitten. Oma met Robin naar binnen, waar een gezellige ontmoeting plaats vindt. Er wordt flink geknuffeld… maar ja, dan moet er toch afscheid genomen worden. Robin houdt zich flink… en even later zien we hem zwaaien voor het raam aan de weg. Het karretje gaat leeg terug, een raar gevoel.
Opa Kroes